mércores, 25 de febreiro de 2015

¡Pra a Habana!

Este vaise i aquel vaise,
e todos, todos se van;
Galicia, sin homes quedas
que te poidan traballar.
Tes, en cambio, orfos e orfas
e campos de soledad,
e nais que non teñen fillos
e fillos que non tén pais.
E tes corazóns que sufren
longas ausencias mortás,
viúdas de vivos e mortos
que ninguén consolará.

 Rosalía de Castro

2 comentarios:

  1. Me hubiera gustado ponerlo en su dia pero espero que aún así veais cuan de actualidad está despues de mas de siglo e medio:
    "Probe Galicia, non debes
    chamarte nunca española,
    que España de ti se olvida
    cando eres, ¡ai!, tan hermosa.
    Cal si na infamia naceras,
    torpe, de ti se avergonza,
    i a nai que un fillo despreza
    nai sin corazón se noma.
    Naide por que te levantes
    che alarga a man bondadosa;
    naide os teus prantos erixuga,
    i homilde choras e choras.
    Galicia, ti non tes patria,
    ti vives no mundo soia,
    i a prole fecunda túa
    se espalla en errantes hordas,
    mentras triste e solitaria
    tendida na verde alfombra
    ó mar esperanzas pides,
    de Dios a esperanza imploras.
    Por eso anque en son de festa
    alegre á gaitiña se oia,
    eu podo decirche:
    Non canta, que chora."

    ResponderEliminar